Celem tej wczesnej interwencji terapeutycznej jest przede wszystkim wzmacnianie więzi między matką, a jej dzieckiem oraz ustalenie:

• w jaki sposób przeżywa siebie jako matkę matka,
• jaka narracja towarzyszy jej, gdy opisuje własne niemowlęctwo i dzieciństwo,
• jakie ma i miała wyobrażenia na temat swojego dziecka,
• w jaki sposób te doświadczenia przekładają się na jej teraźniejszą relację z dzieckiem.

Z takiego rodzaju wsparcia mogą także skorzystać mamy, którym w wyniku różnych okoliczności może być trudno doświadczać macierzyństwa, co często może być spowodowane:

• kłopotami w karmieniu piersią,
• problemami w relacji z ojcem dziecka,
• lękiem związanym m.in. z utratą niezależności,
• trudnym porodem i/lub przebiegiem ciąży,
• wcześniejszymi trudnymi doświadczeniami, jak np. poronienia, traumatyczne porody.

Zdarza się, że matki (i/lub ojcowie) widzą jakieś niepokojące objawy u swojego dziecka, co może być także powodem poszukiwania pomocy u terapeuty. Wtedy pomoc najmłodszym dzieciom (do 3. roku życia) opiera się na pracy z diadą rodzic – dziecko. Zazwyczaj rodzice przezywają niepokój kiedy ich dziecko ma:

• trudności z jedzeniem,
• trudności z zasypianiem i ze spaniem,
• nasilone lęki separacyjne,
• nadmierne reakcje na słabo wyrażoną stymulację,
• opóźniony rozwój komunikacji,
• zachowania lękowe czy agresywne.